Zima nie odpuszcza, wszędzie jest biało i mroźno.
Właśnie, taką zimę pamiętam ze swojego dzieciństwa. Kiedy byłam dzieckiem zawsze z utęsknieniem czekałam na tę porę roku, zwłaszcza na śnieg. Liczne pagórki w miejscowości, której mieszkałam zachęcały dzieciaków do uprawiania amatorskiego sportu, jazdy na sankach. Ja codziennie zjeżdżałam z górki na sankach, czy na worku wypełnionym słomą. Czasami rolnicy organizowali kuligi. Nie raz przychodziło się do domu w przemoczonych butach, spodniach ,nie wspominając o rękawiczkach, z których zawsze ciekła woda . Przemoczone rzeczy wysychały na kaflowym piecu. Pomimo trudnych czasów uśmiech nie schodził z buzi dzieci i zazwyczaj nikt się nie przeziębiał.
Obecnie, mimo że śniegu nie brakuje, większość dzieci wychodzi z domu tylko na chwilkę aby pojeździć na sankach. Pozostałą większość czasu spędzają w cieplutkich domach przy "szklanych ekranach". Eh, czasy bardzo się zmieniły i nie koniecznie na dobre.
Za zimą nie przepadam, ale uwielbiam fotografować przyrodę, zwłaszcza drzewa , które uroczo wyglądają przykryte śniegiem. Najpiękniej wyglądają drzewa iglaste i zachody słońca.
Ogród sąsiada.
Jestem ciepłolubna, ale spróbowałam w tym roku morsowania na sucho, czyli przez kilkadziesiąt sekund z przerwami chodziłam boso po śniegu przy temperaturze powietrza ok. -2 stopnie. Nie przeziębiam się i miałam dobre samopoczucie. Obecnie był dość wysoki mróz i nie zachęcał mnie do morsowania, ale temperatura rośnie, więc myślę, że jeszcze spróbuję spaceru na boso, po białym puchu.
Kochani moi! - wielka prośba
Maja córka Milena pisze pracę magisterską z psychologii i przeprowadza badania dotyczące związku obrazu własnego Ja ze sposobem bycia w bliskiej relacji. Badanie skierowane jest do osób od 18 do 35 lat, będących w związku trwającym dłużej niż 6 miesięcy.
Jeżeli chcecie jej pomóc, jesteście w tym wieku lub macie dzieci, wnuki, znajomych mieszczących się w tym przedziale wiekowym zapraszamy do wypełnienia ankiety.
https://docs.google.com/forms/
Dziękujemy :)
Wszystkiego najlepszego z okazji Walentynek.
W tym roku mogę cieszyć się ze śniegu i podziwiać bajkowe, zimowe krajobrazy. Za zimą nie przepadam, ale kilka dni ze śniegiem i mrozem jest mi potrzebne, aby zrobić zdjęcia naturze i stwierdzić, że była prawdziwa zima.
Dni w styczniu upływają mi bardzo szybko, mimo, że jeszcze urlopuję i nic ciekawego się nie dzieje. Codziennie upajam się widokiem sikorek i wróbli, które w dużych ilościach przylatują do karmnika, smakowitych kul, czy słoninki, które porozwieszane są w różnych częściach ogrodu. Wydaje mi się, że chyba nikt we wsi nie karmi ptaków bo pokarm znika w szybkim tempie, ale cieszę się, że u mnie się stołują. Dzisiaj już od rana było słychać wesoły świergot ptaków jakby to była już wiosna. Oprócz obserwacji ptaków, czytam książki i oglądam seriale na netfixie i codziennie chodzę z psem na spacery, uczę się fotografii.
Siedzenie w domu, mało ruchu i dogadzanie sobie jedzeniem, a zwłaszcza słodyczami, niestety spowodowało wzrost nadprogramowych kilogramów, które w żaden sposób nie chcą się ode mnie odczepić.
Dzisiaj już śnieg pomału topnieje i robi się błoto pośniegowe, którego nie znoszę, czy to już koniec zimy?
