Sernik bez sera

Witajcie kochani! Dzisiaj zapraszam Was na coś słodkiego, pysznego i delikatnego, na sernik bez sera. Ciasto jest proste i szybkie w wykonaniu, bardzo puszyste, każdy zjada je ze smakiem.

 Przepis na sernik bez sera

składniki

CIASTO 

3 szklanki mąki

2 płaski łyżeczki do pieczenia

margaryna Kasia

5 żółtek

3/4 szk. cukru

2 lub 3 łyżki kakao

MASA

  3 duże, kwaśne śmietany 18%
  cukier waniliowy
  1 szklanka cukru

 2 budynie śmietankowe, bez cukru
  piana z 5 białek 

Sposób przygotowania

CIASTO 

 Mąkę, proszek do pieczenia, margarynę, cukier i żółtka zagnieść na ciasto. Następnie podzielić na dwie części, jedną wyłożyć na blachę, wyłożoną papierem do pieczenia i po nakłuwać widelcem, do drugiej części dodać kakao i zagnieść, włożyć do zamrażarki.

MASA

Białka ubić na sztywno, dodać cukier i ubijać do rozpuszczenia cukru. Następnie wsypać budynie, wlać śmietany i delikatnie wymieszać.

Masę wlać na blaszkę z ciastem surowym, na to zetrzeć na tarce na  grubych oczkach lub pokruszyć ciasto z zamrażarki. Włożyć do nagrzanego do 170 stopni piekarnika  i piec około 45 minut, aż się zrumieni wierzch ciasta. Sernik pozostawić do ostygnięcia w piekarniku. Najlepiej się kroi na drugi dzień. Przed pieczeniem ciasto można posypać wiórkami kokosowymi, rodzynkami itp.

Smacznego !

Kowno - litewskie miasto

Jadąc na wycieczkę za granicę najczęściej  wybieramy kraje zachodniej Europy lub południowej, pragnąc ciepłej, słonecznej pogody. Ja wybrałam kraj leżący na wschodzie naszego kontynentu - Litwę. W maju byłam tam na wycieczce i zwiedziłam trzy miasta, o których będę pisała w kolejnych notkach. 

Przekraczając granicę w Ogrodnikach i wjeżdżając na teren Litwy byłam zaskoczona biedą panującą na wioskach. Wioski są drewniane i często domy w nich są zaniedbane, w oczy rażą walące się płoty, zarośnięte obejścia i dachy pokryte eternitem. Jest dużo opuszczonych domów. Natomiast bardzo podobały mi się stare sady, bogate w owocowe drzewa, których było bardzo dużo.

Będąc na wycieczce zwiedziłam min. miasto Kowno, więc zapraszam  Was tam na  uroczy spacer. 
Jest to  drugie co do wielkości pod względem ludności miasto na Litwie i jest pięknie położone, przy ujściu Wilii do Niemna. W mieście znajduje się wiele zabytków, które warto zobaczyć.

Starówka kowieńska znajdują się tam zabytkowe zabudowania z czasów  od XVI wieku. Centralnym punktem jest tradycyjny rynek, typowy dla średniowiecznych miast. Otoczony  z czterech stron pierzejami domów, dzięki czemu można poczuć klimat dawnego, historycznego miasta z tradycjami. W jego obrębie znajdują się: gotycka Bazylika Św.Piotra i Pawła, dwa kościoły klasztorne oraz Ratusz z wieżą zegarową i kamienice z czerwonej cegły odrestaurowane po wojnie.

Ratusz zwany jest przez mieszkańców " Biały łabędziem", ponieważ jego wygląd -  biel oraz połączenie 53-metrowej wieży harmonijnymi spływami wolutowymi z niższymi kondygnacjami przypomina łabędzia podrywającego się do lotu. Budynek posiada wąski front i sześciokondygacyjną wieżę.Obiekt został zbudowany w XVI wieku jako parterowy nieotynkowany budynek, w latach 1771-80 został gruntownie przebudowany w stylu barokowym i wtedy dobudowano mu 53-metrową wieżę. W roku 1824 Rosjanie przeznaczyli go początkowo na cerkiew, później - na arsenał. W latach 1836-38 zdewastowany budynek został odrestaurowany i przeznaczony na rezydencję carską. Przez kilka lat działał tu  teatr, a od 1869 r. do 1944 Ratusz ponownie stał się siedzibą władz miejskich, przez jakiś czas z pomieszczeń korzystała Politechnika Kowieńska, a obecnie mieści się muzeum ceramiki.

Dom Perkuna jest to zabytkowa kamienica kupiecka w stylu gotyckim, wybudowana na przełomie XV i XVI w. Wielokrotnie zmieniała swoje przeznaczenie. Była kaplicą jezuicką, szkołą, teatrem dramatycznym, gdzie uczęszczał Adam Mickiewicz oraz internatem. Obecnie mieści się tu Muzeum A. Mickiewicza.

Bazylika archikatedralna Św. Piotra i Pawła - kościół gotycki z XV wieku, jest   największym katolickim obiektem sakralnym na Litwie. Zbudowany jest z cegły, był wielokrotnie przebudowywany, a jego budowę rozpoczęto w 1413 roku. Nawa główna i wieża zostały ukończone w 1624 roku, a koniec budowy nastąpił w 1655 roku. Kościół jest trzynawowy, z czego nawa główna ma 26 metrów wysokości. Ołtarz główny bazyliki pochodzi z 1755 roku i został wykonany przez Tomasza Podhajskiego, przedstawia grupę Ukrzyżowania w otoczeniu 12 apostołów. W kościele znajduje się aż dziewięć ołtarzy bocznych. Ściany ozdobione są obrazami Johanna Gotharda Berhoffa i Michała Andriollego.

Kościół jezuitów p.w. św. Franciszka Ksawerego 
W 1642 roku bracia Kojałowiczowie swoją kamienicę znajdującą się przy Rynku kowieńskim zapisali jezuitom, którzy urządzili w niej kaplicę i pomieszczenia klasztorne. W 1666 roku rozpoczęto budowę kościoła oraz wybudowano przyległe do kościoła gmachy klasztoru i kolegium jezuickiego.W 1807 r. kolegium zostało zamienione na szkołę świecką,  w której z nakazu Uniwersytetu Wileńskiego w l. 1819-1823 pracował jako nauczyciel Adam Mickiewicz, a także mieszkał w przydzielonym mu w budynku szkolnym pokoju. W roku 1823 władze carskie zamknęły kościół , a następnie w ciągu dwóch lat przekształciły go w cerkiew prawosławną.W 1923 roku jezuici ponownie sprowadzili się do Kowna, a 1924 roku  kościół św. Franciszka Ksawerego wznowił swą działalność. Po drugiej wojnie światowej władze sowieckie kościół zamknęły, urządzając w jego budynku najpierw magazyn, a potem salę sportową dla miejscowego technikum. Znacjonalizowany w tym czasie majątek jezuitów został im zwrócony po reaktywacji niepodległej Litwy w 1990 roku, a sam kościół po niezbędnej odbudowie 1992 ponownie został poświęcony.

Zamek i baszta znajdują się przy ujściu Wilii do Niemna.  Początki zamku w Kownie sięgają końca XIII wieku. . Położony na pograniczu litewsko-krzyżackim zamek był wiele razy oblegany. Po raz pierwszy rycerze Zakonu zdobyli go w roku 1317. Był on wielokrotnie niszczony i przebudowywany między innymi przez krzyżaków.

   W roku 1655 Kowno zostaje zajęte przez wojska szwedzkie i zniszczone przez potężny pożar. Mocno uszkodzony zamek nie został odbudowany i stopniowo popada w ruinę. Przyczynia się do tego rzeka, która podmywa mury powodując się ich osuwanie. W XIX wieku władze rosyjskie wydają zgodę na rozbiórkę ruin i budowę domów na terenie dawnego podzamcza. Do naszych czasów zachowały się jedynie dwa odcinki murów         i ruiny baszty z basteją oraz relikty drugiej baszty. Obiekt jest udostępniony turystom, a na jego terenie funkcjonuje niewielkie muzeum.

Kościół Św. Jerzego w trakcie odbudowy, zbudowany w XV wieku dla bernardynów, w stylu gotyckim, w kształcie trójnawowej hali z wielkimi, strzelistymi oknami, z ołtarzem z 1703 r., od czasów ZSRR zamknięty.

Wiele kościołów na Litwie podczas okupacji ZSRR uległo zniszczeniu, ponieważ służyły one okupantom do różnych celów np. były w nich magazyny, obiekty sportowe itp